Wij, Mieke en Kees, willen graag wat vertellen over deze reis naar de Dolomieten. Voor ons, als nieuwkomers in deze groep, ging een droomwens in vervulling, toen we te horen kregen, dat we toch mee mochten op deze vakantie. Vervelend voor de afvallers, maar ze hebben er voor gezorgd, dat we een onvergetelijke ervaring hebben opgedaan.
Op een regenachtige vrijdagavond vertrokken we met de bus. We hadden al snel leuke contacten met een aantal reisgenoten. We voelden ons al snel thuis in dit gezelschap en dat warme gevoel werd gaande de week alleen maar sterker. De reis verliep vlot, ondanks de regen, die ook nog over ging in ijzel.
Onze reisleider Gerard spiegelde ons onderweg voor, dat het met de sneeuwcondities nog wel eens tegen kon vallen. Dat was niet zo’n prettig vooruitzicht. Wat schetste onze verbazing, toen we bezig waren aan de laatste haarspeldbochten naar het hotel? Mooie pistes zover het oog reikte.
Het hotel was prima in orde, dus het skifeest kon beginnen. Er werden groepjes gevormd en zo kwamen wij bij toeval terecht in een groep van twaalf mannen en vrouwen onder de bezielende leiding van routinier Jan van den Bunt. Wat een stylist. Daar konden we nog wat van leren. Wat een voortreffelijke eerste dag, die afgesloten werd met een heerlijke maaltijd in het hotel.
Gerard had meestal nog wel wat te melden voor de maaltijd. Van kleine ongelukjes tot grappige anekdotes, hij bracht ze op een luchtige manier ten gehore.
Er waren helaas wel een paar serieuze incidentjes te melden. Een paar ziekenhuisbezoekjes van Koos en Corrie en het aanzien van Mieke tot twee maal toe, leverden wel wat pijntjes op, maar we mogen ons over het algemeen gelukkig prijzen, dat het hier bij gebleven is. Gerard was ter ore gekomen, dat Willem op de piste opnieuw op zijn knieën was gegaan voor Cilia. Daar moest hij natuurlijk wat mee. Zo gebeurde het op een avond voor het avondeten, dat hij Willem en Cilia, als bevoegd ambtenaar van de burgerlijke stand, opnieuw in het echt verbond.
De avonden waren gezellig. Er werd gekletst en gekaart en gekeest of een beetje op tijd naar bed om wat slaap in te halen. Want, ondanks, dat wij tot de jongere garde gerekend konden worden, betekende dat geenszins, dat er uit geslapen werd. Integendeel zelfs. Wij kwamen meestal achter Wim en Fokke voor het ontbijt beneden, maar al snel was de ontbijtzaal gevuld.
De ski plannen werden gesmeed en tussen half negen en negen uur stonden er al veel te popelen om te gaan skiën. We hebben geslalomd en het funpark bezocht. De mooiste routes genomen, waaronder uiteraard de Sella Ronde. Deze heb ik zelfs zonder gids met Mieke en Annette kunnen volgen. Zo goed is deze aan gegeven, want ik was deze week heel blij elke dag zulke goede gidsen om me heen gehad te hebben.
Tenslotte wil ik me nog verontschuldigen bij Cees Heemskerk. Door mijn aanwezigheid en mijn iets jongere leeftijd, werd jij voor het onderscheid oude Cees en ik jonge Kees genoemd. Nou, op de piste was daar niets van te merken. Respect voor jou, je skiet nog als een jonge god. Dat leeftijd niets zegt over de prestaties op de ski’s, bewees Truus. Met haar mocht ik het genoegen hebben aan het eind van een dag nog even een paar pistes te kunnen nemen. Ik verbaasde me over de snelheid, waarmee zij de pistes durfde te nemen. Toen ze mij vertelde, dat ze ook nog motor rijdt, werd het mij allemaal duidelijk. Dit is een tante met pit.
Onze conclusie aan het eind van deze week is, dat het een topweek was, waar we trouwens ook nog veel inspiratie op hebben kunnen doen, als het gaat om invulling van onze vrije tijd. Helaas hebben we er daar nog niet te veel van, maar zorgen hoeven we ons niet te maken.
Bij de Delftse Skivereniging is zat te doen.
Kees en Mieke